Rozdział 4

 Był rok 1900. W Anglii panowała królowa Wiktoria.  Nie widziałam się z Lucienem od śmierci mojej przyjaciółki, choć czasem miałam wrażenie, że mnie obserwuje. Budziło to we mnie mieszane uczucia. Po części cieszyłam się, że chce wiedzieć co robię. Lecz z drugie strony nie była to jego sprawa. Wciąż byłam na niego wściekła. Wysłał raz demona, aby sprowadził mnie z powrotem do Piekła.
- Wracaj do Podziemia i przekaż Lucyferowi, że jeśli chce mnie widzieć musi osobiście zjawić się na powierzchni.- odpowiedziałam i odesłałam kreaturę. Wiedziałam, że nie może pojawić się na Ziemi, dopóki go nie przywołam. Potrzebowałam czasu.  Zdawałam sobie sprawę, że spotkanie z narzeczonym jest nieuniknione, ale nie byłam jeszcze gotowa. Musiałam uciekać z Anglii. Ludzie zaczęli zauważać, że się nie starzeję. Miałam jednak problem. Dotychczas to Lucien mnie przenosił. Nie wiedziałam, czy sama potrafię coś takiego. Nie miałam najmniejszej ochoty prosić go o cokolwiek. Spróbowałam się skupić. W mojej głowie pojawił się obraz Włoch, przypomniałam sobie to uczucie, które towarzyszyło mi, kiedy byłam przenoszona. Nie było ono przyjemne, lecz nie sprawiało mi dużego dyskomfortu. Nagle powietrze zrobiło się zupełnie inne. Otworzyłam oczy. Byłam w Neapolu. Zegar na wieży wskazywał godzinę 3 rano. Postanowiłam poszukać jakiegoś schronienia na noc. Znalazłam hotel. Mieszkałam w nim, dopóki nie znalazłam domu i pracy. Po miesiącu zaczęłam pracować. Wynajęłam również lokal mieszkalny. Minęły dwa tygodnie. Wszystko układało się znakomicie. No..prawie wszytko. Pewnego dnia, gdy wróciłam z pracy. Zastałam w mieszkaniu Lucyfera.Przez chwilę myślałam, ze to sen. Przecież nie wołałam go. Powoli do niego podeszłam.
- Jak..Jak się tu znalazłeś?- wydusiłam.
On jednak nie zamierzał odpowiadać. Uśmiechnął się kpiąco.
- Po co przyszedłeś?- zadałam inne pytanie.
- Po ciebie. Zabieram cię do domu.
-  Do domu?!- prychnęłam kpiąco.
- Tak, do domu, kazałaś zjawić mi się osobiście, więc jestem.- odpowiedział, wstając.
- Ale jak? Przecież ja nie..
- Nie wzywałaś mnie. Tak wiem. Znalazłem inny sposób.Zapamiętaj, że jeśli czegoś chce, to dostanę to. Prędzej czy później.
- Nie wrócę z tobą do Piekła. - powiedziałam, robiąc krok w tył.
- Nie zaciągnę cię tam siłą, ale uwierz, że wrócisz. Nie wytrzymasz tutaj długo.
- Nie prawda!-wykrzyknęłam, łapiąc się za głowę.
- Z każdym dniem stajesz się coraz silniejsza, już nawet umiesz się przenosić.
- I co z tego?
- Jeśli zabrniesz za daleko, będziesz musiała opuścić Ziemię, jak ja.
- Przecież mówiłeś, że ja mogę zostać.
- Na każdym kroku używasz mocy.Myślisz, że tak szybko dostałabyś pracę, gdyby nie one?
Zastanowiłam się nad tym, co mówił. Może..może miał rację? Nie. On kłamie. Przecież to Diabeł. Nie można mu wierzyć. Z drugiej strony, nigdy mnie nie okłamał. Uwierzyłam mu.
- Jak to zatrzymać?- spytałam.
- Musisz się skupić. Gdy używasz mocy. Co czujesz?
- Jakby coś na mnie naciskało.
- Jeśli to poczujesz, musisz się opanować, skupić. Może uda ci się to zatrzymać.
- Może?- pisnęłam. Nie chciałam spędzać wieczności zamknięta jak Lucyfer.
- Uda ci się.- szepnął mi do ucha.
Spojrzałam na niego. Zmienił się. Ostatni raz, kiedy go widziałam nie było w nim żadnych emocji. Teraz coś w nim drgnęło. Nie potrafiłam, jednak do końca odczytać co czuje. Resztę dnia spędziłam z Lucienem. Nie zadawałam pytań na temat sposobu, dzięki któremu się tu zjawił. Byłam zbyt przejęta jutrzejszym dniem. Od jutra bowiem miałam zacząć opanowywać moce.
*******************************************************