Rozdział 5

Długo nie mogłam zasnąć, byłam zbyt zdenerwowana. Obudziłam się również dość wcześnie. Lucien znalazł zaułek, gdzie nikt nie chodził.
- Zamknij oczy i znajdź wspomnienie, które cię uspokoi, gdyby coś poszło nie tak- powiedział.
Pierwsze co pojawiło się w mojej głowie, to dzień, w którym poznałam Lucyfera. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Wyrzuciłam to z mojej głowy, zastępując je jednym ze wspomnień, w którym była Kathy.  Otworzyłam oczy i skinęłam głową na znak, że wykonałam polecenie.
- Musisz wiedzieć, kiedy używasz mocy i umieć to kontrolować. W twoim przypadku emocje mogą mieć wpływ na to, kiedy ich użyjesz. Oczywiście najbezpieczniej byłoby, gdybyś się ich pozbyła...
- Zaraz! Mogę pozbyć się emocji?- spytałam, pełna niedowierzania.
- Tak. Myślałem, jednak, że nie będziesz chciała.
- Oczywiście, że nie chcę. Co jeszcze potrafię?
- Wiele rzeczy, prawdopodobnie prawie wszystko.
- A czego nie potrafię?
- Na to pytanie nie znam odpowiedzi- odpowiedział.- Widzisz tamtą dziewczynę?- wskazał na szczupłą brunetkę, która akurat szła w naszą stronę.
Potwierdziłam.
Lucien właśnie otwierał usta, żeby coś powiedzieć, lecz przeszkodzono mu.
- Nie chciałbyś się gdzieś wybrać?- zaproponowała bez ogródek.
Spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami. Co ona sobie wyobrażała?! Lecz dziewczyna zachowywała się, jakby mnie tu nie było. Kiedy wspięła się na palce, nie wytrzymałam. Poczułam ucisk, a brunetka wylądowała 20 metrów dalej na ziemi. Zamierzałam do niej podejść, lecz mój narzeczony złapał mnie za rękę. Odwróciłam się do niego. Patrzył na mnie nieodgadnionym wzrokiem. Miałam duży problem z odczytywaniem jego emocji. Postanowiłam popracować nad tym.
- Nie wiedziałem, że jesteś o mnie zazdrosna.
Chciałam zaprzeczyć, powiedzieć, że nigdy w życiu. Był tylko jeden problem. Przed chwilą rzuciłam dziewczyną, za to, że zaproponowała mu spotkanie. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, miałam pustkę w głowie. Musiałam to w końcu przyznać. Zależało mi na nim, a w każdym razie nie był mi obojętny. Westchnęłam. Nagle zbliżył się do mnie, moje serce zaczęło bić jak oszalałe. Świadomość, że Lucien to słyszy, sprawiła, że na moich policzkach pojawiły się rumieńce. Uspokój się! Powtarzałam sobie, lecz na nic się to zdało
- Może wrócimy do ćwiczeń- wyszeptał, prosto do mojego ucha. Po moich plecach przeszły dreszcze.
 Ćwiczyliśmy już jakiś czas. Lucyfer wytłumaczył mi, że nie powinnam pozwalać, aby kierowały mną emocje.
- Jeśli wiesz, że nie dasz rady zapanować nad mocą, udaj się w jakieś ciche miejsce, skoncentruj się, przywołaj wspomnienie.
- Dziękuję.- powiedziałam, choć wiedziałam, że robi tego z dobroci serca. Chciał, abym została na Ziemi. Nie wiedziałam, jednak, dlaczego. Przecież teraz potrafił pojawiać się na powierzchni. A może zrobił to dla ciebie? Może mu na tobie zależy? Ta myśl wydawała mi się coraz bardziej realna.
- Jak udało ci się wydostać z Piekła?- spytałam.
-Nie tylko ty uważasz, ze uda ci się mnie zmienić.
Chciałam coś jeszcze odpowiedzieć, lecz brunetka ocknęła się i wstawała.
- Ym.. Myślisz, że pamięta co jej zrobiłam?- spytała pełna obaw. Pewnie nie uwierzono by dziewczynie, lecz zwróciłoby to na nas uwagę.
- Wyczyść jej pamięć- odpowiedział Lucien, przypatrując się kobiecie.
Skupiłam się i weszłam do jej umysłu. Odnalazłam to, czego szukałam i zakryłam to. Wspomnień nie da się usunąć, można je zaryć. Jeśli zrobi się to dobrze, a osoba nie będzie rozpamiętywać tego wydarzenia, nigdy nie zostaną odkryte. Miałam szczerą nadzieję, że zrobiłam to poprawnie.
- Myślę, że nie przypomni sobie tego. A nawet jeśli, to za kilkanaście lat.
Byłam z siebie dumna. Wykonałam zadanie i nie straciłam kontroli.
- Też jestem z ciebie dumny.
Spojrzałam na niego i utonęłam w jego ciemnych oczach. Nie mogłam oderwać wzroku. Kochasz go. Powiedział głosik w mojej głowie. Powoli miałam go dość, lecz miał rację. Musiałam to w końcu przyznać, przynajmniej sama przed sobą.
- Wracajmy już- powiedział.
Przytaknęłam i ruszyliśmy do domu.
******************************************************
Prawdopodobnie kolejny rozdział pojawi się dużo później, gdyż nie będę miała dostępu do komputera. Będzie on dużo dłuższy. Obiecuję.