Rozdział 1

Lucien był wspaniałym chłopakiem, choć trochę tajemniczym. Miałam wrażenie, że nie mówi mi wszystkiego. Nie przejmowałam się tym wtedy. Okazał się nie być zwykłym robotnikiem, lecz synem wpływowego polityka. Mama z początku podchodziła do niego z dystansem, lecz po krótkim czasie w pełni go zaakceptowała. On i jego rodzina bardzo nas wspierali. W końcu oświadczył mi się. Byłam tak szczęśliwa, jak jeszcze nigdy. Ślub zaplanowano na 20 stycznia 1846 roku. Lecz dzień przed ślubem Lucien wyjechał bez słowa. Nie potrafiłam się z tym pogodzić. Nie rozumiałam, dlaczego tak postąpił. Załamałam się. Lecz panował wówczas kryzys gospodarczy i nie mogłam pozwolić sobie na złamane serce, musiałam pomóc mamie i ojczymowi. Znów podjęłam się pracy. Mówili mi, żebym znalazła sobie innego męża jak najszybciej. Mieli racje. Nie miałam już 18 lat. Zbliżałam się do 30.  Powtarzali, że nic nie trwa wiecznie, moja uroda także. Mówili, że moje blond włosy w końcu zaczną siwieć, a na mojej skórze zaczną pojawiać się zmarszczki. Ale nie chciałam ich wtedy słuchać. Spędziłam rok, czekając na mojego niedoszłego męża. Cały czas wierzyłam, że zjawi się i znów będę szczęśliwa. Nic takiego się nie stało. Żyłam, więc moim życiem, lecz nie było to życie, raczej egzystencja.Narzeczony zabrał mi coś. Nie mogłam dojść, jednak co to było. W końcu spostrzegłam, że nie starzeję się.Inni również zaczęli to zauważać, duchowni mieli podejrzenia. Moja mama zachorowała w lutym 1850 roku. Lekarze nie mogli jej pomóc. Miesiąc później zmarła. Charles nie był już tym samym człowiekiem. Mówił, że to wszystko moja wina. Przeze mnie mama umarła. Zaczęłam w to wierzyć. Uciekłam w czerwcu tego samego roku. Wciąż wyglądałam na 20 lat. Udałam się na południe kraju, do osady o nazwie Grenoble. Zaczęłam pracować jako krawcowa. Byłam w tym dobra, więc przynosiło mi to przyzwoity zarobek. Spotkałam tam mężczyznę, o imieniu Marcel. Zaprzyjaźniliśmy się, wprowadziłam się do niego. Jego praca przynosiła większe zyski niż moja, mieliśmy układ on pracuje, ja gotuje. Był on świetnym przyjacielem. W 1852 roku nastały czasy wielkiego rozwoju przemysłu. Było idealnie. Wstawaliśmy rano, Marcel szedł do pracy, a ja zajmowałam się domem. Lecz zaczął on oczekiwać czegoś więcej. A ja ciągle czułam coś do Luciena. Cały czas, odkąd opuściłam dom, miałam uczucie, ze powinnam wyjechać z kraju, udać się do Stanów Zjednoczonych, konkretniej do Kalifornii . Uczucie to zaczęło się przeradzać w obsesję, po prostu musiałam wyjechać. Wytrzymałam rok, później opuściłam mojego przyjaciela. Nie wiedziałam od czego zacząć, jak dostać się za ocean?  Po miesiącu podróży dotarłam do jednego z portów morskich, nie przywiązywałam uwagi do jego nazwy, wypływał właśnie statek, wkradłam się na jego pokład. Wiedziałam dokładnie, że zabierze mnie na miejsce. Dotarłam do Los Angeles w maju 1854 roku. Nie wiedziałam co dalej. Chodziłam po mieście bez żadnego celu. Wtedy dostrzegłam go. Stał z rękoma w kieszeniach i przyglądał mi się jak gdyby nigdy nic. Jakby nigdy mnie nie opuścił. Stałam przed nim w podartej, brudnej sukni, byłam okropnie zmęczona. Powinnam być wściekła, lecz poczułam jedynie ulgę.