Rozdział 2

Stałam i wpatrywałam się w niego. W końcu odzyskałam władzę nad swoim ciałem. Podeszłam i wymierzyłam mu siarczysty policzek. On nadal milczał. Chciałam wiedzieć dlaczego, dlaczego zostawił mnie i dlaczego nie starzeje się. Otworzyłam usta, żeby zacząć zadawać pytania, lecz Lucien mnie ubiegł.
- To był test - powiedział bez ogródek- Zdałaś go.
- J..jaki test? - wyjąkałam, nie wiele rozumiejąc.
- Véronique, zastanów się. Przecież sama do tego doszłaś, gdy twoja matka umarła. Wiem, że rozmawiałaś o tym z pastorem.
- Jesteś Lucyfer - powiedziałam, patrząc mu w oczy.
Nie odpowiedział, ale nie byłam głupia. Wiedziałam, co oznacza jego milczenie.
- Powinnam posłuchać pastora, powinnam pomóc mu cię odnaleźć.
Zaśmiał się kpiąco.
- Naprawdę uważasz, że ktokolwiek, oprócz ciebie, mnie w tej chwili widzi?
Rozejrzałam się wokół. Miał rację, nikt nie zwracał na nas najmniejszej uwagi. Wszyscy przechodzili obok, nawet się nie oglądając. Ale skoro nikogo nie zastanowiło, że rozmawiam sama ze sobą, to czy..
- Tak, ciebie również nie widać. Ludzie są niedoskonali, ich wzrok nie jest w stanie pojąć wszystkiego. Mają więcej wad, niż cokolwiek na tej planecie.
- Byłam kiedyś jednym z nich - powiedziałam twardo.
- Nie, nigdy nie należałaś do ich gatunku. Nie wychodziłbym z Piekła dla jakiejś tam śmiertelniczki.
-To kim jestem?
- Kimś, kto zostanie moją żoną.
-Taa..jasne. Nie pójdę z tobą do Piekła.
- Nie musisz. Nawet wolałbym, żebyś została tutaj. Ja muszę wracać na dół, ale gdziekolwiek będziesz, oprócz Nieba, jeśli mnie zawołasz, będę musiał do ciebie przyjść.
-Aha - tylko tyle mogłam wydusić, po chwili ciszy dodałam- A co, jeśli się nie zgodzę?
- Nic,ale w końcu i tak mnie zawołasz i się zgodzisz.
- Genialnie. A teraz, chce się stać widzialna!- wybuchłam.
Znalazłam się na środku ulicy. Koś do mnie podszedł i zaczął zadawać pytania. Spławiłam go, mówiąc, że wszystko w porządku i odeszłam. Obok mnie pojawił się Lucien.
- Miałeś zniknąć- powiedziałam.
- Nie. Chciałaś być widzialna.
- Skoro sprawiłeś, że ludzie mnie widzą, to może jeszcze znikniesz??- miałam go serdecznie dość.
- Ale to ty, nie ja. Ty decydujesz, kiedy jesteś w powłoce ludzkiej, a kiedy w normalnej.
- W normalnej??
- Tak, w tej, w której ludzie cię nie widzą.
Tego było za wiele. Mój mózg nie potrafił tego ogarnąć. Potarłam skronie palcami i przymknęłam oczy.
- Zniknij, Lucyfer. Proszę cię - wyszeptałam.
Kiedy uchyliłam powieki nie było go. Przechadzałam się po mieście, starając się wszystko  ułożyć.
Nie widziałam więcej Luciena. Podróżowałam po Stanach, pracując tam gdzie mnie przyjęli. Aż do 1861 roku, kiedy wybuchła wojna secesyjna. Byłam wtedy w Karolinie Północnej. Po ataku
konfederatów na Fort Sumter, nie chciałam dłużej zostać w Ameryce, wezwałam go. Poprosiłam, aby ukrył mnie gdzieś, przynajmniej na czas wojny. Teraz zdaje sobie sprawę, jak źle postąpiłam. Jestem nieśmiertelna, mogłam pomóc. Może zginęłoby mniej ludzi. Ale wtedy myślałam tylko o tym, żeby uciec, uciec jak najdalej od tego wszystkiego. Zabrał mnie do Piekła. Nie wiem, co ludzie wyobrażają sobie, gdy to słyszą. Kilka wielkich sal, w każdej z nich są tysiące pomieszczeń z kratami, około 2mx2m. Każda skazana dusza odbywa tam swoją karę. Każda ma inną, w zależności od tego co zrobił. Jest również Wielka Sala, tam Diabeł decyduje, co stanie się ze skazańcami. W innej części znajduje się mój pokój. Tak w Piekle jest pokój. Może to zaskoczenie, ale żona Szatana śpi. Na powierzchnię wróciłam w 1897 roku. Przez ten czas, kiedy byłam  w Podziemnej Krainie, pomagałam mu. On nie zawsze był sprawiedliwy, żywił czasem do kogoś urazę, wtedy przypominałam mu, że każdy zasługuje na sprawiedliwość. Parę razy wynikły z tego spore kłótnie. Zaczął wtedy wspominać Boga i powód dlaczego go strącił. Sprzeczki kończyły się równie szybko, jak zaczynały. Miał rację. Coś się zmieniło, czasem myślałam o tym, jakby to było, gdybym się zgodziła i wyszła za niego. Natychmiast odtrącałam od siebie takie wizje i karciłam za to w myślach. Lecz powracały one coraz częściej i częściej. Gdy tylko sytuacja się ustabilizowała, postanowiłam wrócić za Ziemię. Prezydentem był wówczas Andrew Johnson. Znów pracowałam jako krawcowa, tym razem zarobki były znacznie większe. Widywałam się z Lucienem bardzo często, niekiedy 2 razy dziennie. Po roku, postanowiłam przeprowadzić się do Cambridge, w Anglii.
**************************************************************************
 Starałam się bardziej rozwijać wątki. Oczywiście z każdym rozdziałem, będzie szło mi to coraz lepiej, a w każdym razie na to liczę. (; Proszę o wasze szczere opinie.
Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku ! ;)